GRUPA "D"

małgosia

Witam, wklejam większość pytań z grupy "D", czekam jeszcze na dwa ostatnie pytania, Pozdrawiam:)

Art. 29

Podstawowe zasady i wytyczne, dotyczące prognozowania przeciętnego,
miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej.

1. Prognozowane, przeciętne, miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce
narodowej jest ogłaszane przez prezesa GUS.
2. Dane o przeciętnym wyn. miesięcznym dotyczą wszystkich podmiotów
gospodarki narodowej
(zarówno sektora prywatnego jak i publicznego), tzn. także jednostek o
liczbie pracujących
do 9 osób.
3. Wszelkie dane o wynagrodzeniach i wynagrodzeniach przeciętnych podaje
się w ujęciu brutto.
4. Przeciętne wynagrodzenie miesięczne ( NOMINALNE), przypadające na
jednego zatrudnionego oblicza się przyjmując;
- wynagrodzenia osobowe bez wynagrodzeń osób wykonujących pracę
nakładczą, uczniów i osób zatrudnionych za granicą
- dodatkowe wynagrodzenia roczne dla pracowników sfery budżetowej
- honoraria wypłacone niektórym grupom pracowników za prace wynikające z
umowy o pracę np. dziennikarzom, realizatorom filmów, programów
radiowych i telewizyjnych
5. Wskaźnik przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia REALNEGO brutto w
gospodarce narodowej oblicza się jako:
- iloraz wskaźnika wzrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
nominalnego oraz wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla
gospodarstw domowych pracowników. ( bez spożycia naturalnego), tj.
wskaźnik wzrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nominalnego
podzielony przez wartość inflacji.

6. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w I
półroczu 2009r było o 5,6% wyższe niż w roku ubiegłym.
Tendencja wzrostowa nie zostanie jednak utrzymana z racji, panującego
obecnie kryzysu gospodarczego.

Art. 35

Co to są instrumenty pochodne?

Instrument pochodny jest to taki instrument finansowy, którego wartość zależy
od wartości innego instrumentu finansowego, zwanego instrumentem
podstawowym (bazowym).
Podstawowe rodzaje instrumentów pochodnych:
_ Kontrakty futures,
_ Opcje,
_ Swapy,
_ Pochodne pochodnych, np. opcje na kontrakty futures,
_ Kontrakty forward,
_ Nietypowe instrumenty pochodne, jak np. warranty.
Trzy podstawowe cele stosowania instrumentów pochodnych to:
- zabezpieczanie się przed ryzykiem (czasem stosowany jest angielski zwrot:
hedging);
- spekulacja,
- arbitraż.
Stosownie do ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych instrumenty pochodne to prawa majątkowe, których cena rynkowa zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny lub wartości papierów wartościowych.
Ekonomiczny sens najprostszych instrumentów pochodnych polega na tym, że są one rodzajem uprawnienia do zrealizowania w przyszłości pewnej operacji ekonomicznej po cenie określonej już dziś (taką operacją może być np. wymiana pewnej pary walut albo zakup określonego towaru).
Jednak szybko instrumenty pochodne stały się również narzędziem spekulacji, czyli są nabywane i sprzedawane przez podmioty, które nie zamierzają dokonać żadnej operacji na instrumencie bazowym, ale prognozują pewne zmiany jego ceny i chcą zarobić na trafności swoich prognoz poprzez inwestycję w instrumenty pochodne.
Specyfika instrumentów pochodnych polega na tym, że ich cena zależy od wartości tzw. instrumentu bazowego, którym może być np. papier wartościowy, indeks giełdowy, waluta czy wskaźnik ekonomiczny. Notowane na giełdzie instrumenty pochodne to kontrakty terminowe, jednostki indeksowe oraz opcje. Na giełdzie regulowanie należności z tytułu obrotu wszystkimi instrumentami pochodnymi następuje w postaci rozliczenia pieniężnego (z wyjątkiem kontraktów na obligacje).

Art. 36

Co to są finanse publiczne?

Finanse publiczne obejmują procesy związane z gromadzeniem środków publicznych oraz ich rozdysponowaniem, a w szczególności :
1) gromadzenie dochodów i przychodów publicznych ;
2) wydatkowanie środków publicznych ;
3) finansowanie potrzeb pożyczkowych budżetu państwa ;
4) finansowanie potrzeb pożyczkowych budżetu jednostki samorządu terytorialnego ;
5) zaciąganie zobowiązań angażujacych środki publiczne ;
6) zarządzanie środkami publicznymi ;
7) zarządzanie długiem publicznym ;
8) rozliczenia z budżetu Unii Europejskiej.

Art. 37

Co to są finanse publiczne i jakie są ich podmioty?

Finanse publiczne obejmują procesy związane z gromadzeniem środków publicznych oraz ich rozdysponowaniem, a w szczególności:

1) gromadzenie dochodów i przychodów publicznych;
2) wydatkowanie środków publicznych;
3) finansowanie potrzeb pożyczkowych budżetu państwa;
4) finansowanie potrzeb pożyczkowych budżetu jednostki samorządu terytorialnego;
5) zaciąganie zobowiązań angażujących środki publiczne;
6) zarządzanie środkami publicznymi;
7) zarządzanie długiem publicznym;
8)rozliczenia z budżetem Unii Europejskiej.

Sektor finansów publicznych tworzą:

1)organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa, sądy i trybunały;
2)gminy, powiaty i samorząd województwa, zwane dalej "jednostkami samorządu terytorialnego", oraz ich związki;
3) jednostki budżetowe, zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych;
4) państwowe i samorządowe fundusze celowe;
5) państwowe szkoły wyższe;
6) jednostki badawczo-rozwojowe;
7) samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej;
8) państwowe i samorządowe instytucje kultury;
9) Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i zarządzane przez nie fundusze;
10) Narodowy Fundusz Zdrowia;
11) Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
12) inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, banków i spółek prawa handlowego.

Art. 38

Czym jest umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym?

Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym określa zasady współpracy podmiotów obu sektorów - publicznego i prywatnego - w celu prowadzenia określonych w niej przedsięwzięć.
Partnerstwo publiczno-prywatne zakłada z definicji współpracę stron należących do dwóch odrębnych sektorów: publicznego i prywatnego. Partnerem prywatnym zawierającym umowę PPP może być: przedsiębiorca w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, organizacje pozarządowe, Kościoły i inne związki wyznaniowe, podmioty zagraniczne, jeżeli są przedsiębiorcami w rozumieniu prawa kraju rejestracji oraz spełniają warunki do podjęcia działalności gospodarczej w Polsce. Nie ma przeszkód, by partnerem prywatnym została osoba fizyczna, jeżeli tylko prowadzi działalność gospodarczą.
Przez umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią, a podmiot publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego.
Wynagrodzenie partnera prywatnego zależy przede wszystkim od rzeczywistego wykorzystania lub faktycznej dostępności przedmiotu partnerstwa publiczno-prywatnego.
Przedmiot umowy:
Przedmiotem umowy PPP jest realizacja przez partnera prywatnego przedsięwzięcia za wynagrodzeniem na rzecz podmiotu publicznego. Przedsięwzięciem w rozumieniu przepisów jest natomiast:
a) zaprojektowanie lub realizacja inwestycji w wykonaniu zadania publicznego,
b) świadczenie usług publicznych przez okres powyżej trzech lat, jeżeli obejmuje eksploatację, utrzymanie lub zarządzanie niezbędnym do tego składnikiem majątkowym,
c)działanie na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego, w tym rewitalizacji albo zagospodarowania miasta lub jego części albo innego obszaru, przeprowadzone na podstawie projektu przedłożonego przez podmiot publiczny lub połączone z jego zaprojektowaniem przez partnera prywatnego, jeżeli wynagrodzenie partnera prywatnego nie będzie mieć formy zapłaty sumy pieniężnej przez podmiot publiczny,
ci)d) przedsięwzięcie pilotażowe, promocyjne, naukowe, edukacyjne lub kulturalne, wspomagające wykonywanie zadań publicznych, jeżeli wynagrodzenie partnera prywatnego będzie pochodziło w przeważającej części ze źródeł innych niż środki podmiotu publicznego.

Art. 41

Na czym polega program Transition Facility?

Transition Facility-(środki przejściowe) stanowiły przedłużenie pomocy udzielanej Polsce przed przystąpieniem do UE w ramach programu PHARE.Środki przejściowe jako wkład finansowy zostały przekazane Polsce przez KE trzema Decyzjami Komisji o przyznaniu środków w ramach edycji 2004r,2005r i ostatnia 2006r.

Art. 42

Co to są przychody i rozchody budżetu państwa?

Aby odpowiedzieć na postawione pytanie o przychodach i rozchodach budżetu państwa należy wyjść od definicji deficytu budżetowego.
Deficyt budżetowy jest to niedobór dochodów niezbędnych do sfinansowania zaplanowanych wydatków. Niedobór ten zastępowany jest poprzez zaciąganie pożyczek i kredytów przy czym kwota zaciągniętego długu musi przekraczać kwotę deficytu, ponieważ ma ona za zadanie sfinansować długi z lat ubiegłych, powiększyć rezerwy pieniężne jak również zapewnić środki na inne zaplanowane operacje finansowe. Kwota ta jest nazywana potrzebą pożyczkową państwa.
Zgodnie z ustawą o finansach publicznych na kwotę tą składają się:
-sfinansowanie deficytu budżetowego państwa
-spłat wcześniej zaciągniętych zobowiązań
-sfinansowanie udzielanych przez Skarb Państwa pożyczek
-wykonywani innych operacji finansowych
-prefinansowania wydatków

Środki niezbędne do realizacji w/w celów nazywamy rozchodami budżetowymi państwa.

Co się zaś tyczy przychodów budżetowych państwa to składają się na nie następujące źródła:

-środki finansowe pochodzące ze sprzedaży papierów wartościowych oraz innych operacji finansowych
- środki finansowe środki finansowe z prywatyzacji majątków
- środki finansowe ze spłat udzielonych pożyczek
- środki finansowe z otrzymanych pożyczek i kredytów
- środki finansowe pochodzące z roku poprzedniego

Przychody i rozchody państwa mogą dzielić się na krajowe i zagraniczne, ich wysokość zaś ustalana jest w odrębnym artykule ustawy budżetowej.

Art. 43

Czym zajmuje się Minister Finansów?

Do zadań Ministra Finansów należy inicjowanie polityki państwa w zakresie finansów publicznych i jej realizacja oraz zapewnienie koordynacji działań w sprawach gospodarowania publicznymi środkami finansowymi. Minister Finansów jest właściwy w sprawach finansów publicznych, z wyjątkiem spraw zastrzeżonych odrębnymi przepisami do kompetencji innych organów administracji rządowej oraz organów samorządu terytorialnego.

Do zakresu działania Ministra Finansów należy w szczególności:
1)   przygotowywanie i przedstawianie Radzie Ministrów:
a) projektów założeń systemu finansów publicznych, w tym budżetowego, podatkowego, ubezpieczeń majątkowych i osobowych,
b) projektów systemu planowania finansowego jednostek realizujących zadania objęte budżetem państwa i budżetami gmin,
c) projektu ustawy budżetowej,
d) sprawozdań z realizacji budżetu państwa,
e) bilansu finansów sektora publicznego i prognozy bilansu płatniczego,
f) projektów ustaw i rozporządzeń Rady Ministrów dotyczących finansów publicznych,
2)   zapewnienie realizacji dochodów i wydatków budżetu państwa oraz wykonywanie kontroli w tym zakresie,
3)   sprawowanie ogólnego nadzoru w sprawach podatkowych i dewizowych,
4)   realizacja polityki zaciągania długu publicznego, w tym opracowywanie polityki emisji oraz warunków emisji skarbowych papierów wartościowych przeznaczonych na rynek krajowy lub zagraniczne rynki finansowe, a także zasad organizacji rynku pierwotnego i wtórnego skarbowych papierów wartościowych oraz zasad i warunków zaciągania przez państwo kredytów i pożyczek,
5)   prognozowanie wskaźników charakteryzujących dochody ludności i sytuację finansową przedsiębiorstw,
6)   organizowanie poboru podatków, a w zakresie wynikającym z innych przepisów, również niepodatkowych należności budżetowych i innych świadczeń pieniężnych na rzecz Skarbu Państwa oraz udział w międzynarodowej współpracy podatkowej, w tym negocjowanie i nadzór nad realizacją międzynarodowych umów podatkowych,
7)   ustalanie zasad ewidencji należności i zobowiązań Skarbu Państwa oraz ich obsługa i dochodzenie, w zakresie nie przypisanym innym organom,
8)   udzielanie poręczeń i gwarancji Skarbu Państwa, ich ewidencja i obsługa w zakresie wynikającym, z odrębnych przepisów,
9)   kontrola skarbowa oraz nadzór nad organami kontroli skarbowej,
10) współudział w opracowywaniu i koordynowaniu realizacji polityki dewizowej, kredytowej i płatniczej w obrotach z zagranicą oraz współudział w organizowaniu współpracy z zagranicą, w tym z międzynarodowymi organizacjami i instytucjami finansowymi, a także opracowywanie zasad i warunków konwersji zagranicznych długów państwowych,
11) zapewnianie koordynacji działań dotyczących międzynarodowej współpracy w zakresie usług finansowych,
12) inicjowanie polityki państwa oraz realizacji zadań określonych odrębnymi przepisami wobec banków, zakładów ubezpieczeń i innych instytucji finansowych,
13) opracowywanie zasad funkcjonowania rynku finansowego,
14) udział w opracowywaniu systemu regulacji nadzoru bankowego,
15) sprawowanie nadzoru i kontroli nad działalnością podmiotów urządzających i prowadzących gry losowe lub zakłady wzajemne,
16) prowadzenie Krajowej Ewidencji Podatników,
17) zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego przez podległe mu organy i urzędy,
18) wydawanie Dziennika Urzędowego Ministerstwa Finansów i Biuletynu Skarbowego,
19) wykonywanie innych zadań, w tym z zakresu obronności i bezpieczeństwa państwa, określonych odrębnymi przepisami.

małgosia

Art. 39

Czym są Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia 2007 – 2013?

NSRO 2007-2013 –Jego głównym zadaniem jest wsparcie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Jest to dokument na podstawie którego realizowana będzie polityka spójności Unii Europejskiej na terytorium Polski w latach 2007 – 2013. Jest to dokument zaakceptowany decyzją Komisji Europejskiej zawierająca strategie rozwoju społeczno – gospodarczego kraju, a w szczególności cele polityki spójności, takie jak : poprawa jakości funkcjonowania instytucji publicznych, oraz rozbudowa mechanizmów partnerstwa; poprawa jakości kapitału ludzkiego i zwiększenie spójności społecznej, budowa i modernizacja infrastruktury technicznej i społecznej mającej podstawowe znacznie dla wzrostu konkurencyjności Polski; podniesienie konkurencyjności i innowacyjności przedsiębiorstw, w tym szczególnie sektora wytwórczego o wysokiej wartości dodanej oraz rozwój sektora usług; wzrost konkurencyjności polskich regionów i przeciwdziałanie ich marginalizacji społecznej gospodarczej i przestrzennej; wyrównanie szans rozwojowych i wspomaganie zmian strukturalnych na obszarach wiejskich.
Wymóg przygotowania NSRO wynika z rozporządzenia Rady nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r.
NSRO prezentuje strategię rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, oraz określa system wdrażania funduszy unijnych w ramach budżetu Wspólnoty na lata 2007-2013. Dokument został przygotowany w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego i zaakceptowany przez Komisję Europejską 9 maja 2007 r.
Koszty realizacji NSRO wyniosą około 85,6 mld EUR – oznacza to roczne wydatki (w latach 2007-2013) na poziomie 5% polskiego PKB. Środki finansowe pochodzą przede wszystkim z 2 funduszy strukturalnych UE: Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (35,07 mld EUR) i Europejskiego Funduszu Społecznego (10,00 mld EUR), a także z Funduszu Spójności (22,18 mld EUR).

małgosia

art.40
Co to jest EFTA?
Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu - (ang. European Free Trade Association, EFTA), międzynarodowa organizacja gospodarcza powstała 3 maja 1960 r. na mocy konwencji sztokholmskiej (podpisanej 4 stycznia 1960), mająca na celu utworzenie strefy wolnego handlu między państwami członkowskimi. Siedziba Sekretariatu EFTA mieści się w szwajcarskiej Genewie.

Pierwotnymi członkami EFTA były: Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja i Wielka Brytania. Z czasem większość członków wystąpiła, wybierając członkostwo w konkurencyjnej i o zdecydowanie większej integracji ekonomicznej EWG [1].

Członkami EFTA są obecnie:

Islandia (od 1970 r.)
Liechtenstein (od 1992 r.)
Norwegia
Szwajcaria
Najwyższym organem EFTA jest Rada, która składa się z przedstawicieli państw członkowskich. Każde państwo dysponuje jednym głosem. Rada zbiera się dwa razy w miesiącu na szczeblu stałych przedstawicieli i dwa razy w roku na szczeblu ministrów. Jej przewodniczący wybierany jest co sześć miesięcy. Rada podejmuje decyzje we wszystkich sprawach mających związek z konwencją sztokholmską, może ją także zmienić. Decyzje zapadają jednomyślnie (z wyjątkami określonymi w konwencji). Rada rozstrzyga również spory pomiędzy państwami członkowskimi. Organy wykonawcze EFTA to dziesięć komitetów, które nie mogą jednak podejmować żadnych uchwał. Istnieje także komitet doradczy i komitet parlamentarny. Strefa wolnego handlu rozumiana była jako instrument wspierania integracji gospodarczej i ściślejszej współpracy z EWG. EFTA zniosła wszelkie cła między krajami członkowskimi w handlu towarami przemysłowymi. Nie przewiduje się wprowadzenia taryf celnych w handlu z państwami trzecimi.